Ten czas można spożytkować jako chwilę refleksji. Doceńmy to co mieliśmy i co jeszcze mamy (nie straciliśmy, bo sytuacja jest przejściowa), a co uznaliśmy za tak zwyczajne, że przestaliśmy o to dbać. Nie tylko przestaliśmy dbać ale i zaczęliśmy wybrzydzać, krytykować. Warto docenić luksus w jakim żyliśmy do tej chwili, dostępność towarów, usług, możliwości swobody przemieszania się. W nowym świecie (po pandemii) warto zastanowić się nad działaniami aby ten luksus stał się udziałem większości. Lepiej mieć średni dom wśród średnich, niż pałac w morzu biedy, bo wtedy jest tylko kwestią czasu, kiedy nas napadną w tym pałacu. Często nie docenialiśmy faktu posiadania bogactwa wokół nas, piękna krajobrazu, przyjemności bliskich wycieczek – liczyły się tylko te egzotyczne, dalekie i drogie. Czy docenialiśmy zdrowie, czy uznaliśmy je za tak oczywiste iż nie warto się tym zajmować? Czy docenialiśmy je jako dar, czy traktowaliśmy jako narzędzie do skutecznego zarabiania?

Warto w tych okolicznościach podziękować za chwilę zatrzymania i refleksji aby zobaczyć, co jest wokół nas, jakie mamy bogactwo w otoczeniu przyrody, w relacji z ludźmi. Zastanowić się, które relacje, zachowania są naszym bogactwem i należy je wspierać (może naprawić), a które nam nie służą i należy je przerwać.

Jest to lekcja szacunku i docenienia tego, co prawdziwie ważne: daru zdrowia i życia, zasobów przyrody, wolności, swobody przemieszczania, relacji z innymi ludźmi dających wsparcie. Uznaliśmy to za oczywiste, za coś stałego, coś co się należy i nie warto o to dbać. Tymczasem to jest teraz najistotniejsze.

Inwestowaliśmy w stanowiska, pozycje społeczne, uznanie, dobra materialne. Tak, to też jest ważne, z tego się żyje. Jednak zastanówmy się kto dzisiaj jest ważny? Prezes firmy siedzący na kwarantannie, czy pielęgniarka zmieniająca opatrunki i cewniki,  rolnik sprzątający obornik, pracownik wywożący śmieci. Nie wartościuje, nie umniejszam tylko wskazuje refleksję. Jeśli ich zabraknie, to utoniemy we własnym bagnie. Nie twierdzę również, że materia jest nieistotna, jeśli jednak ktoś tylko w to zainwestował a zaniedbał pozostałe (w tym relacje z ludźmi), to z czym teraz został i na co może liczyć?

Warto w tym momencie spojrzeć, jak bardzo w codziennym biegu goniliśmy za ułudą i jak bardzo zaniedbaliśmy podstawowe czynności – a to od nich faktycznie zależy nasze szczęście. Warto od nowa zobaczyć ile piękna mamy wokół siebie, jak również ile bagna i brudu sami stworzyliśmy. To jest również czas na posprzątanie w sobie i wokół siebie. Ile problemów, które dziennie stwarzaliśmy, ile kłótni o bzdury jest teraz niczym w obliczu faktycznego zagrożenia?

Warto również zdać sobie sprawę, jak jesteśmy globalnie połączeni i globalnie odpowiedzialni. Żyliśmy często w myśl powiedzenia „nasz chata skraja”, to wszystko gdzieś daleko, to nas nie dotyczy. Tymczasem wszystko jest połączone i wszystko dotyczy każdego. Kady mój wybór, działania ma wpływ na innych. „Szanuj bliźniego swego” – czy dojdziemy wreszcie do tej świadomości? Czy to zbyt mały wstrząs żeby zrozumieć.

Wykorzystajmy ten czas nie tylko na strach i gonienie za papierem toaletowym (papier też jest ważny), ale również na docenienie tego co mamy, szacunek do tego co mamy i przewartościowanie. Zastanówmy się na nowo, co jest prawdziwie ważne i co ma wartość.

Kryzys się skończy, jeśli nie wyciągniemy wniosków, czeka nas kolejna lekcja.  

autor :  dr Aleksander Wolski, socjolog, Dziekan Wydziału Zamiejscowego Górnośląskiej Wyższej Szkoły Handlowej