1/ Kiedy powie się czesko-polsko-słowacki region pograniczny, co Panu w tym momencie przychodzi na myśl?

Na pewno miejsce mojego urodzenia, część Trnova w Żylinie, skąd nie jest daleko do Czech i do Polski. Jako sportowiec mam blisko do uprawiania narciarstwa, a na Wielkiej Raczy nasze terytorium styka się z Polską lub na biegówkach na jawornickiej trasie narciarskiej z Czadcy wędruję aż na czeską Kohútkę. Także pierwsze, co mi przychodzi na myśl, to to, że te trzy kraje mają bardzo blisko do siebie, a od nas, mieszkańców zależy pogłębianie wzajemnych kontaktów.

2/ Jak odbiera Pan ten region przygraniczny dzisiaj?

Jako stojący na czele kraju Żylińskiego zawsze starałem się mieć dobre kontakty z województwem Morawsko-śląskim oraz Śląskim. W efekcie było powstanie unikatowego europejskiego ugrupowania TRITIA z siedzibą w Czeskim Cieszynie. Wspólne projekty uzasadniają ten krok, a od kontynuatorów naszej pracy zależy, aby nadal trzymali rękę na pulsie przemian.

3/ Gdzie upatruje Pan przyszłość?

We współpracy, rozwoju, w dalszym wykorzystywaniu funduszy europejskich, ale i w budowaniu infrastruktury, tak jak to możemy zobaczyć na przykładzie połączenia drogowego z Żyliny do Ostrawy i Katowic. Pamiętam, jak przed dwunastu laty nie było dobrych dróg, a dzisiejszy stan ich realizacji jest radosną zmianą. Wierzę, że kiedy drogi zostaną ukończone, to bardziej zintensyfikuje się praca przy połączeniu tras rowerowych, biegowych i przygotowaniu dalszych akcji, jak przykładowo doskonały Gorol maraton.

4/ Jaki jest Pana typ do zwiedzania w tym regionie?

Miejsc, które można zwiedzać w czasie jazdy rowerem, czy na biegówkach jest tu bez liku. Jednak podkreśliłbym pielgrzymki, które bardzo rozszerzają ofertę duchowej turystyki. Już dziesięć lat tradycyjnie przyjeżdżają tam wierni ze Słowacji, Czech i Polski na pielgrzymkę. Sam w tym przedsięwzięciu brałem udział parę razy i nie żałuję. To fantastyczne doznanie na własnych nogach przejść trzy państwa, trzy kultury, a jeszcze mieć duchowe przeżycie. Przedostatni sierpniowy weekend znaczy więc nie tylko złączenie narodów, ale i naszych duchowych korzeni. To dobrze, że szukamy tego, co nas łączy, a nie tego, co dzieli.